Co tam pływa? Zgadza się – turbina wiatrowa. Umożliwiają to podkłady z pustymi korpusami zawierające powietrze. W żargonie technicznym technologia ta nazywa się „pływającą morską energią wiatrową”. Zasada wydaje się prosta: turbiny wiatrowe budowane są na pływających fundamentach, zakotwiczonych w dnie morskim. Przewaga tej metody nad fundamentami wbijanymi w dno morskie jest oczywista. Wpływ na środowisko morskie jest znacznie mniejszy, ponieważ cumowanie fundamentu pływającego do dna morskiego jest mniej hałaśliwe, a podczas demontażu prawie nie trzeba usuwać materiałów budowlanych. Ale przede wszystkim pływające farmy wiatrowe umożliwiają wykorzystanie energii wiatru nawet w miejscach o dużych głębokościach wody i obiecują większy uzysk energii wraz ze wzrostem odległości od wybrzeża, a co za tym idzie, prędkości wiatru, co oznacza, że ​​więcej godzin pełnego obciążenia w ciągu roku roku można się spodziewać. Potencjał tej technologii jest zatem ogromny. Około 80 procent obszarów morskich nadających się do wykorzystania morskiej energii wiatrowej znajduje się na głębokości przekraczającej 60 metrów i dlatego nie jest opłacalna dla tradycyjnych turbin wiatrowych zakotwiczonych na ziemi („morska energia wiatrowa montowana na dnie”). Dzięki ich pływającym odpowiednikom sytuacja ta ulegnie zmianie w przyszłości i więcej obszarów zostanie udostępnionych dla morskiej energetyki wiatrowej. Raport europejskiego stowarzyszenia branżowego WindEurope z 2017 roku potwierdza europejskie wody 4000 gigawatów możliwej mocy Raport podkreśla, że ​​z pływającej energii wiatrowej, znacznie większej niż łączny potencjał Stanów Zjednoczonych i Japonii. A co z praktyczną implementacją?

Technologia w powijakach: projekty pilotażowe

Liczba pływających morskich turbin wiatrowych na całym świecie jest nadal niska. Zakres projektu sięga od turbiny testowej po w pełni podłączoną farmę wiatrową, jak to miało miejsce ostatnio Wybrzeże Portugalii działa Projekt „Windfloat Atlantic”. Trzy turbiny wiatrowe o mocy 8,5 megawatów zostały podłączone do 100-kilometrowego kabla na Atlantyku na głębokości 20 metrów, który łączy park z kolejną platformą transformatorową. To sprawia, że ​​pływające turbiny wiatrowe u wybrzeży Portugalii należą do największych i najpotężniejszych w swoim rodzaju.

Na arenie międzynarodowej europejskie firmy do tej pory wyprzedzały konkurencję, jeśli chodzi o testowanie technologii według WindEurope około trzech czwartych wszystkich „pływających” projektów pilotażowych na całym świecie. Firma Equinor podjęła decydujący krok w 2017 roku i zbudowała pierwszą na świecie pływającą farmę wiatrową „Hywind” 25 kilometrów na wschód od szkockiego wybrzeża z łącznie pięcioma turbinami i mocą 30 megawatów. Następnie Ideol rozpoczął budowę pilotażowego zakładu („Floatgen”) u wybrzeży francuskiego Atlantyku. Hiszpania, Szwecja i Norwegia również testowały takie pływające turbiny wiatrowe od dwóch do trzech lat.